صباحت دات آی آر

حبیب از سالها پیش در انتظار این واقعه بزرگ بود و هر طور که بود خودش را به کربلا رساند. زهیر اصلاً از پیروان اهلبیت (ع) نبود اما فقط چند روز پیش در فرصتی کوچک تصمیم بزرگی گرفت و گوی سبقت را از پیروان چندین ساله امام حسین (ع) ربود. حر بن یزید ریاحی ساعتی پیش حسینی شد و جانش را فدای امام زمانش نمود. مردان عاشورا فرصت با امام بودن را شناختند و خودشان را به موقع به امامشان رساندند. اما برخی دیگر درنگ کردند و جا ماندند.

یکی از این افراد طرماح بن عدی طائی بود. که به امام حسین (ع) عرضه داشت: «من قدری آذوقه دارم که برای خانواده‏ ام می ‏برم. می‏روم و برمی‏ گردم؛ اگر به شما رسیدم، از جمله‏ یاران شما هستم» 
امام به او فرمود: «اگر خواستی بشتاب؛ خدا تو را رحمت کند». 
به نزد خانواداش رفت و پس از اندکی درنگ بازگشت و خبر شهادت حسین (ع) و یارانش را شنید.[1] 
طرماح دلش با امام بود اما اهل سرعت و سبقت نبود و از قافله شهدای کربلا جا ماند. 
امام علی (ع): «هر كس فرصت را از زمانش به تأخیر اندازد، مطمئن باشد كه آن را از دست مى دهد»[2] 

منبع: سید مهدی خدایی، پیام نرم افزار باد صبا

[1].ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۵۰.
[2]. غرر الحكم : ۸۷۹۵