شعر درباره امام صادق علیه السلام

آن كه در هر نفسى معجز عيسى‏ مى ‏كرد مرده را با دم جان‏بخش خود احيا مى ‏كرد

صادق آل محمد كه به دانشگه او صد فلاطون زمان، درس خود انشا مى‏ كرد

اى بسا عالمِ عامل، به مدينه شب و روز درك فيض از دو لبِ حجّت يكتا مى ‏كرد

مركز دايره و دانش و تقوى مى‏ شد هر كه شاگردى آن حجت والا مى‏ كرد

شيعه مخلص او، همچو خليلِ رحمان در دلِ آتشِ افروخته مأوا مى‏ كرد

نارِ افروخته را مهر امام صادق بر مُحبش ز كرم لاله حمرا مى‏ كرد

جذبه حسن ازل داشت كه ديدارش را از خداوند، طلب حضرت موسى مى ‏كرد

خضر از خاك درش آب بقا مى ‏طلبيد عيسى از او لب جان‏بخش تمنا مى‏ كرد

كاش آن كعبه مقصود در عالم، اى دل ز كرم گوشه چشمى به تو و ما مى‏ كرد

كاش آن جان جهان با قلم احسانش سند نوكرى ما و تو امضا مى ‏كرد

كاش در ماتم جانسوز امام صادق چشمه چشم مرا، اشك، چو دريا مى ‏كرد

اى ترابى به مدينه، به سر تربت او ناله بر غربت او، لاله صحرا مى‏ كرد

شاعر: حسین ترابی

منبع: شبنم احساس، محمد شجاعی، صص427،428.

ارسال نظر برای این مطلب

صباحت|پایگاه فرهنگی مذهبی شهر فومن